Czy zastanawialiście się kiedyś nad swoimi początkami z HP? Przywodziliście na myśl ten jeden szczególny dzień, kiedy pierwszy raz sięgnęliście po magiczną książkę? Przez najbliższe dwa tygodnie macie niepowtarzalną okazję aby wspomnieniami podzielić się z szerszą grupą czytelników. Wystarczy tylko jak przygotujecie tekst, liczący więcej niż ćwierć strony w którym opiszecie pierwsze przypadki z HP. Wszystkie prace możecie przesyłać na mail – gregors2004@wp.pl z dopiskiem w tytule – „Potterowe Ja”. Najciekawsze trafią oczywiście na łamy Hpnews.

Nie czekajcie i łapcie za pióra! Jeśli macie wątpliwość jak zacząć, koniecznie zajrzyjcie pod więcej – znajdziecie tam „Potterowe Ja” autorstwa GGgrześka.

Moja przygoda z HP, zaczęła się nie tak dawno, bo w chwili kiedy światło dzienne ujrzał trzeci tom, autorstwa JK Rowling – Więzień Azkabanu. Może się to wydać dziwne, ale samą książkę, kupiłem głównie za namową znajomego księgarza, który ją zachwalał jako najlepszą część całego cyklu. Wcześniej o HP miałem niewielkie pojęcie, gdyż bardziej pasjonowałem się dziełami Szklarskiego, Nienackiego i przede wszystkim Karola Maya.

JK. Rowling pojawiła się całkiem przypadkiem i jak to w przypadkach bywa, zepchnęła wymienionych wcześniej autorów daleko w tył.

Pierwsze wrażenie, po zetknięciu z pisarskim geniuszem Sami-Wiecie-Kogo (nie chodzi tu o Lorda Voldemorta) było piorunujące. Bo mimo, że nie czytałem, ani pierwszej, ani tym bardziej drugiej części HP, z każdym rozdziałem coraz bardziej zbliżałem się do świata magii i coraz bardziej utożsamiałem z rowlingowskimi bohaterami. HP stał się nagle, niezwykle bliski i czułem się jakbym młodego czarodzieja znał od dawien dawna. I nie przeszkadzało mi, że początkowo nie kojarzyłem chociażby połowy wątków, od jakich książka dosłownie kipiała. W lawinie nieprzewidywalnych wydarzeń i przyprawiających o gęsią skórkę historii, bez problemu udało mi się odnaleźć, fakty które po części stanowiły autobiografię młodego czarodzieja. I tak z chwilą dobrnięcia, do ostatniego episodu magicznej przygody, dowiedziałem się kim jest Lord Voldemort, dlaczego Harry przez dobre 10 lat mieszkał u Durseyów, dowiedziałem się że Syriusz Black był najlepszym przyjacielem Jamesa Pottera, jednym słowem, po kolejne, a raczej poprzednie tomy – 1 i 2 – sięgałem, nie jako potterowy laik, ale niczym dobry znajomy pana Pottera.

Zarówno Kamień Filozoficzny, Komnatę Tajemnic i 3 tom czytałem z zapartym tchem, bo nie przeszkadzało mi, że po części wiedziałem już jak się potoczą losy głównego bohatera.

Od pamiętnej wizyty w księgarni minęło dobre pół roku, a ja z wielką satysfakcją mogłem stwierdzić, że zgłębiłem połowę potterowej sagi, jaką do tej pory napisała JK Rowling. Taka dawka magii, nie przeszła bez echa w czytelniczym życiorysie GGgrześka. Bo mimo, że kolejnego tomu – Czary Ognia - mogłem się spodziewać gdzieś w połowie 2001 roku, magiczna przygoda z HP trwała dalej, gdyż co w moim przypadku stanowiło ewenement, pierwszy trzy części przeczytałem w tamtym czasie kilkanaście razy pod rząd.

Nie będę szczegółowo opisywał perypetii jakie wiązały się z premierą długo wyczekiwanej czwórki, a później i piątki pana Pottera. Oba tomu tylko pogłębiły moje zamiłowanie do JK. Rowling, a co więcej przeniosły je, na znajomych z którymi spotykałem się na co dzień.
Pokój GGgrześka przemienił się w małą potterową bibliotekę, gdzie każdy, o ile w niczym nie podpadł, mógł wypożyczyć upragnionego HP.

I w taki oto sposób krwiożercza J.K. Rowling zniweczyła spokój mojego przytulnego domostwa. Czy jestem na nią za to zły? Ani trochę, bo mimo, że HP zmienił nieco moje życie, nie mogę mieć przecież pretensji, skoro jest to zmiana na lepsze.

Autor: GGgrzesiek | 2007-03-01 20:59:28