W dość długim artykule, w ostatnim wydaniu tygodnika Entertainment Weekly, autor wielu bestsellerów, Stephen King, dzieli się swoimi przemysleniami na temat profesjonalnych recenzji Deathly Hallows, samej książki, całej serii i JKRowling. Przetłumaczony artykuł znajduje się w dalszej części newsa.

Uwaga! Artykuł zdradza informacje zdradzające treść siódmego tomu Harry’ego Pottera! Jeśli nie chcesz ich poznawać, nie czytaj ich!

Źródło: Veritaserum.com

"I tak, teraz cały szum się skończył, bitwa została wygrana - Bitwa o Hogwart, rzecz jasna - a wszystkie sekrety opuściły już Tiarę Przydziału. Ci, którzy zakładali się, że Harry Potter zginie, stracili pieniądze; Chłopiec, który przeżył okazał się być właśnie tym. A jeśli uważacie, że to spoiler, podany w tak późnym czasie, to nigdy nie byliście fanami Pottera. Oburzenie wczesnymi recenzjami (Mary Carole McCauley z The Baltimore Sun, Michiko Kakutani z The New York Times) znikło... choć kwaśny posmak pozostał u wielu fanów.

U mnie on także pozostał, chociaż nie ma nic wspólnego z głupią już teraz ideą "spoilerów" lub też etyką ich zdradzania. Przedwydaniowa obietnica ciszy była przecież zawsze czymś spreparowanym przez wydawców - Bloomsbury i Scholastic, a nie - o ile wiem - częścią brytyjskiej Wielkiej Karty Swobód, ani amerykańskiej Konstytucji. Zapaleńczy protest Jo ("Jestem zszokowana tym, że niektóre amerykańskie gazety zdecydowały się opublikować... recenzje z całkowitym brakiem poważania dla życzeń dosłownie milionów czytelników, głównie dzieci...") także mnie nie przekonał. Te książki przestały być tylko dla dzieci w połowie serii; Czarę Ognia Rowling pisała dla wszystkich i wiedziała o tym.

Najjaśniejszy znak na to, jak dorosłe są te książki ukazał się wraz z ostatnim tomem kiedy pani Weasley widzi odrażającą Bellatrix Lestrange próbującą skończyć z Ginny poprzez Klątwę Uśmiercającą. "NIE MOJA CÓRKA, TY SUKO!", krzyknęła. Jest to najbardziej szokująca suka w ostatnim czasie, jeśli chodzi o fikcję; tak jak nie było właściwie żadnych przekleństw (przynajmniej nie rodzaju lingwistycznego) w książkach o Potterze, to jedno uderza nas z niemal śmiertelną siłą. Jest bardzo dobrze użyte w kontekście, wręcz idealnie, ale jest także kwintesoncjonalnie dorosłą odpowiedzią na zagrożenie dziecka.

Problem z wczesnymi recenzjami - i tymi, które naśladowały te z pierwszych dni po publikacji - to ten, który chodził za największym dziełem Rowling od czasu 4 części (Czara Ognia), po tym jak seria stała się fenomenem na skalę światową. Wskutek wręcz kremlińskiej tajemniczości otaczającej książki, wszystkie recenzje od mniej więcej 2000 roku były wyłącznie strzałami z ust. Sami dziennikarze często byli wspaniali - Panna Kakutani właściwie nie posiekała wątroby - ale popularność książek często zmieniała nawet najlepsze intencje topowych krytyków. W swym pośpiechu wytwarzania kolejnych cali kolumny, tym samym zostawania członkami Kościoła Tego, Co Się Teraz Dzieje, bardzo niewielu recenzentów powiedziało cokolwiek wartego zapamiętania. Większość tej podgrzanej w mikrofali, krytycznej papki widzi Harryego - nie wspominając jego przyjaciół i przygód - tylko na dwa sposoby: socjologicznie ("Harry Potter: Dar czy Choroba Dziecięca?") i ekonomicznie ("Harry Potter i Komnata Obniżonych Cen"). Patrzą pobieżnie na rzeczy takie jak wątek i język, ale żeby zrobić coś więcej... ale tak naprawdę, czy mają możliwość? Kiedy masz tylko 4 dni na przeczytanie 750- stronicowej książki i napisanie recenzji na 1100 słów na jej temat, to jak dużo czasu zostaje Ci by naprawdę cieszyć się książką? Żeby o niej pomyśleć? Jo Rowling serwuje wystawny, siedmiodaniowy posiłek, uważnie przyrządzony, pięknie upieczony i wspaniale podany. Dzieci i dorośli, którzy zakochali się w serii (włącznie ze mną) smakowali każdy kęs, od przystawki (Kamień Filozoficzny), aż do deseru (boski epilog Deathly Hallows). Z drugiej strony, większość oceniających przeleciała przez wszystko jak piorun, aby później zwymiotować niedogotowaną treść na strony ich szacownych gazet.

I dlatego tylko kilku dominujących dziennikarzy, od magazynu Salon od The New York Times, naprawdę zatrzymało się by rozważyć to, co napisała Rowling, skąd się to wzięło i co to może znaczyć dla przyszłości. Generalnie, blogi też nie były dużo lepsze. Trzoszczą się tylko o to kto przeżyje, kto zginie, a kto plotkuje. Poza tym, to wszystko jest całkiem oczywiste."

Autor: hollygirl | 2007-08-11 10:48:18